EWA: - Byliśmy parą otwartą na życie. W czerwcu wzięliśmy ślub, a na początku grudnia dowiedzieliśmy się, że jestem w ciąży. Jednak nasze szczęście trwało tylko jedenaście tygodni. To był ogromny ból.

ANIA: - Wszystko zaczęło się tak pięknie – obrona pracy magisterskiej, praca, ślub, wynajęcie mieszkania. Dziecko – jak najbardziej, chociaż niekoniecznie tak od razu. A nawet gdyby się poczęło to popracujemy razem, trzy miesiące urlopu macierzyńskiego, opiekunka, a ja wrócę do pracy.

Kiedy w Kalkucie wchodziłam do świątyni sekty Jainów, polecono mi zdjąć nie tylko buty - jak w innych świątyniach - ale również pasek od spodni i futerał z aparatu fotograficznego. Wytłumaczono mi, że są to przedmioty ze skóry, a aby uzyskać skórę, trzeba było zabić żyjące zwierzę.

Szczególną uwagę pragnę poświęcić wam, kobiety, które dopuściłyście się przerwania ciąży. Kościół wie, jak wiele czynników mogło wpłynąć na waszą decyzję i nie wątpi, że w wielu wypadkach była to decyzja bolesna, może nawet dramatyczna. Zapewne rana w waszych sercach jeszcze się nie zabliźniła.W istocie bowiem to, co się stało, było i jest głęboko niegodziwe. Nie ulegajcie jednak zniechęceniu i nie traćcie nadziei. Starajcie się zrozumieć to doświadczenie i zinterpretować je w prawdzie. Z pokorą i ufnością otwórzcie się - jeśli tego jeszcze nie uczyniłyście - na pokutę: Ojciec wszelkiego miłosierdzia czeka na was, by ofiarować wam swoje przebaczenie i pokój w Sakramencie Pojednania. Odkryjecie, że nic jeszcze nie jest stracone, i będziecie mogły poprosić o przebaczenie także swoje dziecko: ono teraz żyje w Bogu. Wsparte radą i pomocą życzliwych wam i kompetentnych osób, będziecie mogły uczynić swoje bolesne świadectwo jednym z najbardziej wymownych argumentów w obronie prawa do życia. Poprzez wasze oddanie poświadczone przyjęciem i troską o tych, którzy najbardziej potrzebują waszej bliskości, ukształtujcie nowy sposób patrzenia na życie człowieka.

Jan Paweł II, Evangelium Vitae, 99